Uczelnie i sztuka rektorstwa. Doświadczenia i refleksje Jerzego Woźnickiego

Profesor Jerzy Woźnicki to uczony działający w obszarach elektroniki i fotoniki w dziedzinie nauk technicznych. Prowadzi także badania w dyscyplinie nauki o polityce publicznej w dziedzinie nauk społecznych – uznawany jest za twórcę tej dyscypliny w naszym kraju. Jest członkiem Europejskiej Akademii Nauk i Sztuk. Całe życie zawodowe związany z Politechniką Warszawską, był jej rektorem oraz dziekanem Wydziału Elektroniki i Technik Informacyjnych. Ma wyjątkowe zasługi w tworzeniu mechanizmów oraz struktur funkcjonowania i współdziałania polskich uczelni i ich rektorów – był jednym z twórców, a później przewodniczącym Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich. Był inicjatorem uchwalenia i głównym autorem ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym z 2005 r. Obecnie, jako przewodniczący Rady Głównej Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz prezes Fundacji Rektorów Polskich, jest zaangażowany w prace nad kolejną jej wersją. W przeprowadzonych przez Elżbietę Piotrowską-Albin i Krzysztofa Sobczaka wywiadach Profesor wspomina wydarzenia marcowe roku 1968 i okres stanu wojennego 1981-1983 – z perspektywy ich aktywnego uczestnika. W rozmowach tych, podobnie jak w kilku wybranych wywiadach opublikowanych wcześniej w różnych czasopismach, przedstawia opinie o wyzwaniach stojących przed polskim szkolnictwem wyższym, o pożądanych kierunkach zmian, a także o zarządzaniu uczelniami i trudnej sztuce rektorstwa.