Przegląd Podatkowy – Nr 12/2023 392

Przegląd Podatkowy 12/2023 Drodzy Czytelnicy, od 1.07.2024 r. Krajowy System e-Faktur będzie głównym systemem fakturowania w Polsce. Z kolei od 1.01.2025 r. KSeF będzie obowiązkowy dla podatników zwolnionych podmiotowo oraz przedmiotowo z VAT. System wprowadza istotne zmiany w sposobie wystawiania, wysyłania i przechowywania faktur, co bezpośrednio wpływa na codzienną działalność doradców podatkowych i ich klientów. Pojawiają się postulaty, by termin obowiązkowego stosowania KSeF został przesunięty, trudno jednak obecnie określić, na ile jest to prawdopodobne. Ideę i założenia KSeF warto zrozumieć również w kontekście tego, że Komisja Europejska pracuje nad projektem dyrektywy VAT w erze cyfrowej. Wcześniej czy później zatem podatnicy w całej UE będą musieli korzystać z systemów analogicznych do KSeF. W artykule pt. Krajowy System e-Faktur obowiązkowy od 1.07.2024 r. – praktyczne aspekty wdrożenia KSeF zaprezentowano ogólnie podstawowe zasady funkcjonowania nowego systemu i przykładowe praktyczne problemy związane z wdrożeniem zmian, np. w związku z brakiem możliwości przesyłania załączników wraz z fakturą w KSeF, koniecznością wprowadzenia odrębnych procesów fakturowania dla firm i konsumentów, rozliczania wydatków pracowniczych, procedur awaryjnych lub specyficznego zdefiniowania w przepisach momentu wystawienia i otrzymania faktury ustrukturyzowanej. W dniu 5.10.2023 r. Trybunał Sprawiedliwości wydał kolejny już wyrok (C‑146/22, YD przeciwko Dyrektorowi Izby Krajowej Informacji Skarbowej) w sprawie polskiej, dotyczący zróżnicowania stawek VAT w obszarze gastronomii i żywności sprzedawanej w punktach detalicznych. Wydawało się, że po wyroku TS z 22.04.2021 r., C-703/19, J.K. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Katowicach, wskazówki interpretacyjne zarówno Trybunału, jak i Rzecznika Generalnego Jeana Richarda de la Toura pozwolą na sprawne poruszanie się w dość zawiłej materii opodatkowania VAT usług gastronomicznych. Tak się jednak nie stało. Można tłumaczyć to tym, że w pierwszym wyroku stan prawny będący przedmiotem rozstrzygnięcia TS dotyczył starej matrycy stawek, podczas gdy drugi wyrok odnosił się do stanu prawnego bazującego już na nowej matrycy stawek przyjętej w 2019 r. Czy rzeczywiście jednak mała reforma stosowania stawek w VAT tak istotnie zróżnicowała opodatkowanie w obszarze gastronomii, że wcześniejsze orzeczenie TS stało się niewystarczające? Czy może wskazówki z pierwszego wyroku nie były jednak dość precyzyjne, skoro Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uznał za konieczne zadanie kolejnego pytania prejudycjalnego, żeby rozwikłać zawisłą przed nim sprawę zgodnie z prawem unijnym? W artykule pt. Czy wyrok TS z 5.10.2023 r., C-146/22, YD przeciwko Dyrektorowi Krajowej Informacji Skarbowej, zakończy spór o stawkę w gastronomii? podjęto próbę odpowiedzi na te pytania, jak również rozstrzygnięcia, czy po dwóch wyrokach TS mamy już w końcu jasność, jak stosować krajowe przepisy w omawianym obszarze.   Przepis art. 7 ust. 3 pkt 7 u.p.d.o.p. wszedł w życie z dniem 1.01.2021 r. Wywarł istotny wpływ na skutki podatkowe, w tym skutki transakcji przejęć spółek, jako że ogranicza on możliwość rozliczenia przez spółkę przejmującą strat podatkowych z lat ubiegłych po przejęciu innej spółki. W związku z licznymi wątpliwościami związanymi z interpretacją tych przepisów oraz kształtującą się na przestrzeni czasu linią orzeczniczą, w praktyce pojawiło się wiele wskazówek dotyczących wykładni tego przepisu. Celem artykułu pt. Zmiana przedmiotu działalności po połączeniu a prawo do rozpoznania strat podatkowych jest zatem przedstawienie i omówienie dotychczas wydanych interpretacji podatkowych dotyczących zmiany przedmiotu działalności podatnika w kontekście połączeń spółek kapitałowych oraz próba wyciągnięcia z tego wniosków w zakresie praktyki stosowania tego przepisu.   W artykule pt. „Niekorzystanie ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania” jako warunek zastosowania zwolnienia dywidendowego omówiono jeden z warunków stosowania zwolnienia dywidendowego, w myśl którego zwolnienie to może znaleźć zastosowanie wyłącznie, jeżeli odbiorca dywidendy „nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania” (art. 22 ust. 4 pkt 4 u.p.d.o.p.). Autorzy, wskazując, że powyższy warunek ma swoje źródło w dyrektywie 2011/96/UE, na podstawie analizy doktryny i orzecznictwa dochodzą do wniosku, iż miał on na celu wyłączenie spod zakresu zwolnienia wyłącznie jednostek podmiotowo zwolnionych z opodatkowania. Niezasadne jest w związku z tym utożsamianie go z konicznością efektywnego opodatkowania odbiorcy dywidendy. Niezależnie od rozważań odnoszących się do celu dyrektywy wskazują oni też, że w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości ustawodawca krajowy ma prawo rozszerzenia zakresu zwolnienia dywidendowego również na podmioty nieobjęte dyrektywą