Słowo radcy. Część I. Tajemnica radcowska. Ujęcie instytucjonalne

Opis

Tajemnica radcowska to złożona instytucja prawna, immanentnie związana z relacją klient – radca prawny wykonujący zawód zaufania publicznego, będąca jednym z filarów demokratycznego państwa prawa, stanowiąca warunek sine qua non realizacji prawa do sprawiedliwości. Zatem dotyczy nie tylko prawa do obrony, ale szeroko rozumianego prawa do sprawiedliwości, bez którego niemożliwa (lub co najmniej znacząco utrudniona) jest realizacja postulatów sprawiedliwości społecznej i rządów prawa.
W przedmiotowej publikacji wykazano, że normy regulujące instytucję tajemnicy radcowskiej wprowadzają generalny nakaz dyskrecji, którego adresatem są radcowie prawni, a który zobowiązuje ich do zachowania w tajemnicy wszelkich informacji pozyskanych od klienta, w tym informacji stanowiących przedmiot tajemnicy radcowskiej sensu stricto, pod rygorem odpowiedzialności dyscyplinarnej, karnej i cywilnej, o ile nie zostaną spełnione przesłanki uchylenia tego nakazu dyskrecji, lub zwolnienia z tajemnicy zawodowej, formułowane odrębnie w postępowaniu karnym, cywilnym i administracyjnym, a także rekonstruowane na podstawie szczególnej treści stosunku pomiędzy radcą prawnym i klientem, z uwzględnieniem roli, jaką odgrywają w wymiarze sprawiedliwości osoby wykonujące ten zawód zaufania publicznego.
Tajemnica radcowska (jak każda tajemnica zawodowa) chroniona jest w interesach publicznym i wymiaru sprawiedliwości. Oczywiście, instytucja tajemnicy zawodowej faktycznie korzystna jest także dla radcy prawnego (ułatwiając mu wykonywanie zawodu, a także pozyskiwanie klientów) i dla jego klienta (chroniąc jego sferę prywatności i interesy osobiste i majątkowe), jednak w służy ona przede wszystkim społeczeństwu i wymiarowi sprawiedliwości, i z uwzględnieniem przede wszystkim tych funkcji powinna być interpretowana. Radca prawny chroniąc w pierwszej kolejności interes indywidualny, a nie prywatny, jest filarem wymiaru sprawiedliwości.