ISBN

Kompetencja wspólników (akcjonariuszy) do odwołania członków organu zarządzającego w spółkach kapitałowych – ze szczególnym uwzględnieniem spółek kapitałowych z udziałem Skarbu Państwa oraz spółek z udziałem jednostek samorządu terytorialnego dr hab. Bogusław Sołtys, prof. UWr – Uniwersytet Wrocławski Artykuł jest poświęcony ustaleniu charakteru prawnego kompetencji wspólników (akcjonariuszy) do odwołania członków organu zarządzającego w spółkach kapitałowych. Podejmuje on również zagadnienie swobody regulacyjnej i jej granic w zakresie unormowania kompetencji do odwoływania członków tego organu, zarówno w odniesieniu do swobody umownej i statutowej, jak i ustawowej. Sformułowane w nim wnioski dotyczą nie tylko spółek kapitałowych funkcjonujących w reżimie ogólnym Kodeksu spółek handlowych, lecz także spółek kapitałowych z udziałem Skarbu Państwa oraz z udziałem jednostek samorządu terytorialnego, częściowo działających na podstawie przepisów szczególnych.   Umowny termin zawity dla roszczeń wykonawcy robót budowlanych (klauzula 20.1 FIDIC) – cz. 1 dr hab. Przemysław Drapała, prof. ALK – Akademia Leona Koźmińskiego w Warszawie Problem zakresu dopuszczalności i skutków zastrzegania umownych terminów zawitych (sensu stricto) do dochodzenia roszczeń majątkowych rodzi liczne kontrowersje. W polskiej praktyce kontraktowej w zakresie realizacji inwestycji infrastrukturalnych powszechnie stosowany jest wzorzec umowy FIDIC, którego elementem jest klauzula zastrzegająca (według jednej z możliwych interpretacji) właśnie umowny termin zawity w rozumieniu ścisłym (klauzula 20.1 FIDIC). Jest to zarazem klauzula budząca w ramach tego wzorca umowy bodaj najwięcej wątpliwości, a jej wpływ na praktykę rozstrzygania sporów sądowych i arbitrażowych dotyczących inwestycji budowlanych w Polsce jest trudny do przecenienia. Celem niniejszego artykułu jest kompleksowa ocena charakteru prawnego, funkcji oraz skutków zastosowania wspomnianej klauzuli na tle problematyki umownych terminów zawitych.   Praktyczne zastosowanie przepisów prostej spółki akcyjnej dr Michał Bieniak Prosta spółka akcyjna jest stosunkowo nową instytucją polskiego prawa, a równocześnie budzącą spore wątpliwości jeszcze na etapie prac legislacyjnych. Jednocześnie upływ przeszło roku od dnia jej wprowadzenia do polskiego systemu prawnego pozwala na podjęcie pierwszej próby oceny, czy sprawdziła się ona w praktyce i czy podniesione zastrzeżenia okazały się słuszne. Zawarta w artykule analiza wskazuje, że spółka ta trafiła w pewne oczekiwania przedsiębiorców, gdyż stosunkowo szybko zdobyła popularność. Jednocześnie przedsiębiorcy, inaczej niż zakładano, traktują tę spółkę jako formę uniwersalną, nieukierunkowaną na podmioty innowacyjne.   W NUMERZE PONADTO: Odpowiedzialność cywilna członków organów wobec prostej spółki akcyjnej (cz. 1), Paweł Słup Umorzenie przymusowe i automatyczne o charakterze sankcyjnym, Kamil Jurkowski Rola pośredników tworzących system depozytowy w relacji pomiędzy spółką giełdową a jej akcjonariuszami po implementacji dyrektywy 2017/828, Stanisław Stefaniak